การแสดงพิเศษคากุระ G7 งานประชุมสุดยอดฮิโรชิม่า

ประวัติของคณะละครคาเมะยามะคากุระของเราค่อนข้างสั้น ในโชวะ 47 มีผู้คนจำนวนมากที่มีประสบการณ์คางุระได้รวมตัวกันก่อตั้งสโมสรในเขตคาเมยามะและเริ่มมีกิจกรรมต่างๆ
ใน Showa 61 ได้เปลี่ยนเป็น “กลุ่มคะเมะยามะคางุระ” ในปัจจุบัน และปัจจุบันมีการใช้งานกับประมาณ 10 คน แต่ในเวลานั้นมีสมาชิกประมาณ 2 คน และเป็นลักษณะที่มีสมาชิกหนุ่มสาวจำนวนมาก เช่น ผู้สำเร็จการศึกษาจาก “คะเมะยะมะ โคโดโมะ คะกุระ”
เป้าหมายของเราคือการส่งต่อคากุระนี้ไปยังคนรุ่นต่อไป เพื่ออนุรักษ์และพัฒนาศิลปะการแสดงท้องถิ่นนอกจากนี้ยังมีปัญหาเรื่องการโต้ตอบกับคนในท้องถิ่นคำแนะนำสำหรับคางุระเด็ก ฯลฯด้วยความท้าทายเหล่านี้ฉันต้องการที่จะทำงานอย่างหนักต่อไปในขณะที่ได้รับคำแนะนำจากรุ่นพี่ของฉันและคนอื่น ๆ อีกมากมายในชีวิตของฉัน
เราขอให้คุณเข้าใจและสนับสนุนกิจกรรมของบริษัทคะเมะยามะคางุระและโคโดโมะคะกุระ

2447 โดยก่อตั้งขึ้นในไทโช 3 ในชื่อ “กลุ่มนิชชิงคางุระ” ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของกลุ่มมิยาซากิ คางุระ และได้เปลี่ยนชื่อไปตลอดทาง แต่เปลี่ยนชื่อเป็น “กลุ่มมิยาซากิ คะกุระ” ในโชวะ 24 และต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบัน
การร่ายรำใหม่เป็นศูนย์กลางและการเต้นรำทาคาดะสืบทอดมา กิจกรรมหลักได้แก่ การเต้นรำตามฤดูกาลในแต่ละภูมิภาคและการแสดงตามอีเวนต์ต่างๆ
ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ฉันต้องการที่จะผลักดันไปข้างหน้าด้วยการหล่อเลี้ยงและส่งต่อผู้สืบทอดโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อ “คางุระเหมือน Kagura.”เราขอการสนับสนุนจากทุกคนอย่างอบอุ่น

คณะคณะ Kaminaka Choshi Kagura ทำงานอยู่ในเขตคะมินากะโชชิเมื่อประมาณ 70 ปีก่อน แต่ยุคเข้าสู่โชวะ และสภาพการพักฟื้นดำเนินต่อไปเนื่องจากอุทกภัยครั้งใหญ่ในโชวะ 18 และการขับไล่เขตทะกะเซะ ฮะมะ/โดะเทะสึจิโดยสิ้นเชิงเนื่องจากความเสียหายจากน้ำท่วมครั้งใหญ่ใน 18 โชวะและงานซ่อมแซมแม่น้ำโอตะในยุค 20 การขับไล่และการย้ายถิ่นฐาน ของศาลเจ้าเอบิสุ และการกำจัดเครื่องแต่งกายคากุระ
การอภิปรายยังคงดำเนินต่อไปกับชาวท้องถิ่นตั้งแต่ปี 2007 ถึง 22 และมีผู้คนจำนวนน้อยฝึกทุกวันจันทร์และวันพุธเวลา 19:30 น. ถึง 21:00 น. ตั้งแต่ Heisei 22/2 กล่าวว่า “ขอฟื้นฟูกลุ่ม Kaminaka Toshi Kagura และสอนมารยาทเด็ก ๆ มารยาทมารยาท ฯลฯ”
เราจะยังคงทำงานอย่างหนักดังนั้นขอขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของคุณ

คณะละครทาไกคางุระ ตั้งอยู่ที่ศาลเจ้ายาวาตะที่ตั้งอยู่ในตำบลยาวาตะ ซังโจเมะ เขตซาเอกิประวัติของคากุระ (Kagura troupes) มีประเพณียาวนานกว่า 100 ทศวรรษ แต่ก็มีช่วงเวลาที่กิจกรรมถูกระงับเป็นระยะเวลาหนึ่งยุคเปลี่ยนเป็น Heisei และกิจกรรมกลับมาอีกครั้งใน Heisei 9 โดยได้รับแรงผลักดันจากเสียงของเจ้าหน้าที่ศาลและประชาชนในท้องถิ่นที่ต้องการฟื้นฟูคางุระและยังคงดำเนินต่อไปจนถึงปัจจุบัน
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีกิจกรรมที่ขยายออกไป เช่น การอุทิศศาลเจ้าทั่วภูมิภาคจูโงกุ, กิจกรรมต่างๆ, การแข่งขันในท้องถิ่น (การแสดงร่วม) และการแสดงในต่างประเทศนอกจากนี้เรายังได้สะสมความสำเร็จเช่นการเป็น “รองชนะเลิศ” และ “ชนะ” ในการแข่งขันแข่งขันการมุ่งสู่การเป็นคณะคากุระที่จะทำให้แฟนคากุระและผู้ชมที่สนับสนุนพวกเขาตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะมีความสุข, การเต้นรำ, การเล่น และเบื้องหลัง เราจะยังคงดำเนินต่อไปอย่างคล่องแคล่วต่อไป

คากุระเป็นพิธีขอบคุณพระเจ้าสำหรับการเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วง
การแสดงนี้จัดขึ้นในช่วงเริ่มต้นของเทศกาลฤดูใบไม้ร่วง มีความหมายในการขับไล่และชำระล้าง (สถานที่) ที่ต้อนรับเทพเจ้า และเป็นการแสดงที่สำคัญที่คณะละครคากุระไม่สามารถละเลยได้
การเคลื่อนไหวพื้นฐานและความหมายของคางุระรวมอยู่ในการร่ายรำนี้ กล่าวกันว่าพวกเขาถูกนำมาใช้และพัฒนาไปสู่การร่ายรำหลากหลายรูปแบบเราขออธิษฐานให้ประสบความสำเร็จในการแสดงครั้งนี้และความสุขของทุกคนที่เข้าร่วมงาน

出雲の国に暮らす足名椎（あしなづち）・手名椎（てなづち）老夫婦には八人の娘がいました。しかし年毎に一人またひとりと大蛇に飲み取られ、七人まで娘を失いました。そしていよいよ八人目の姫が飲み取られる季節となり、老夫婦と八人目の姫・奇稲田姫（くしいなだひめ）は嘆き悲しんでいました。そこへ高天原（たかまがはら）から舞い降りた須佐乃男命（すさのおのみこと）が通りかかり、その訳を聞きます。
命は、大蛇退治を決め、老夫婦に八塩折（やしおり）の毒酒を造らせ酒を入れた樽の後に姫を立たせます。やがて、どこからともなく大蛇が現れ、毒酒に映った姫の影を飲み干していきます。酔いの回るほどに暴れ狂い、しだいに酔い伏してしまいます。これを待ち構えていた命は、壮絶な戦いの末、大蛇を退治します。
大蛇の腹を切り裂くと、一本の刀が出てきます。これを天叢雲剣（あめのむらくものつるぎ）と名づけ、天照大神（あまてらすおおみかみ）に捧げます。そしてめでたく奇稲田姫を妻とし、平和で豊かな出雲の里で暮らしていくという物語です。

ไทระ โนะ มะซะกะโดะ (ไทระ โนะ มะซะกะโดะ) ผู้อ้างตนเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่ของประเทศภาคตะวันออก พ่ายแพ้ต่อกองกำลังของฟุจิวะระ โนะ ฮิเดะซะโตะ (ฟุจิวะระ โนะ ฮิเดะซะโตะ) และไทระ ซะดะโมะริ (ไทระ ซะดะโมะริ) ในสงครามเท็งเค (เท็งเงียว)
ซาสึกิฮิเมะ (ซะสึกิฮิเมะ) ลูกสาวของไทระ โนะ มาซาคาโดะ ได้อธิษฐานต่อศาลเจ้า (ยาชิโระ) แห่งคิฟุเนะ (คิฟุเนะ) เพื่อเติมเต็มความแค้นของพ่อของเธอ และได้รับเวทมนตร์จากเทพเจ้าคิฟุเนะพร้อมกับความปรารถนาอย่างเต็มที่ของเธอเจ้าหญิงซัตสึกิได้เปลี่ยนชื่อเป็น “เจ้าหญิงทากิยาชาฮิเมะ” เสด็จกลับไปยังบ้านเกิดของบิดา ในเรื่องความสัมพันธ์เชิงสาเหตุ แผ่นดินโซมะ (โซมะ) จังหวัดชิมูซะ และทรงวางแผนก่อกบฏพร้อมกับสมุนหลายพระองค์
อนเมียวจิ โอยาเกะ จูโจมิ สึคุนิ (โอยาโนะ ชูโจมิ สึคุนิ) และคนอื่น ๆ ใช้พระราชโองการให้จักรวรรดิพิชิตเจ้าหญิงและมุ่งหน้าไปยังจังหวัดชิมูซาเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดระหว่างศิลปะของหยินและหยาง กับเวทมนตร์แห่งความชั่วร้าย แต่เป็นเรื่องราวที่เจ้าหญิงทากิยาชาฮิเมะไม่ต้องแก้แค้นต่อราชสำนักและเธอก็พ่ายแพ้อย่างน่าสังเวช

จิตวิญญาณของสึจิงุโมะที่อาศัยอยู่บนภูเขาไฟฟูจิคัตสึรางิ ซึ่งมองข้ามประเทศของยามาโตะ และพยายามขัดขวางโลก ได้แอบขึ้นไปบนมินาโมโตะ โยริมิตสึ (มินาโมโตะ โนะ ไรโกะ) ผู้ว่าราชการเมืองหลวง
บางครั้งโยริมิตสึก็ล้มป่วย และเมื่อสาวใช้คนสวยของโยริมิตสึ โคโจ (โคโจ) ได้นำยาจากเท็นยากุ (เท็นยาคุ) โนะ มาโมรุ (เท็นยาคุ) โนะ มาโมรุ กลับมาทำร้าย วิญญาณของสึจิงุโมะจากนั้นถ้าปลอมตัวเป็นโคโจ โยริมิตสึจะแกล้งกินยาพิษเป็นยา
แต่ตัวตนที่แท้จริงนั้นถูกโยริมิตสึค้นพบ และวิญญาณวิญญาณของสึจิงุโมะซึ่งถูกดาบสมบัติของตระกูล"ฮิซามารุ (ฮิซามารุ)” หนีกลับไปยังภูเขาไฟฟูจิคัตสึรากิ
โยริมิตสึได้เปลี่ยนดาบสมบัติ “ฮิซามารุ” ที่ช่วยร่างของเขาให้เป็น “คุโมะ คิริมารุ (คุโมะ คิริมารุ)” มอบดาบเล่มนี้ให้แก่กษัตริย์สวรรค์ทั้งสี่ และสั่งให้กำจัดสึจิงุโมะราชาสวรรค์ทั้งสี่ เป็นเรื่องราวที่พวกเขามุ่งหน้าไปยังภูเขาคัตสึรากิ เผชิญหน้ากับเวทมนตร์ของเหล่าวิญญาณ และพ่ายแพ้เมื่อจบศึกที่ดุเดือด

“ระบำดอกไม้แปด” เป็นส่วนหนึ่งของ “ระบำแห่งความหวัง (โชโม)”การแบ่งหน้าที่ หมายถึง การจัดสรร การสืบทอด และในอะโตะ คะกุระ เรียกว่า การแบ่งที่ต้องการ (ต้องการ) เพราะการสืบทอดนั้นเป็นที่ต้องการ (ต้องการ)
“ยัตสึฮานะ โนะ ไม” เป็นระบำที่พี่ชายทั้ง 4 คนทำงานหนักเพื่อฝึกศิลปะการต่อสู้เพื่อต่อสู้กับโกโระพวกเขาจะเรียกว่าแปดดอก เพราะสี่คนถือดาบของกันและกันและเต้นรำในวงกลมมีลักษณะเหมือนดอกไม้เปิดเมื่อมองจากด้านบน
การเต้นกายกรรมและตระการตาเป็นผลงานชิ้นเอก และในหนังสือ “การสำรวจคางุระของฮิโรชิม่า” โดยศาสตราจารย์ Yasuomi Mimura (Yasuomi) ผู้ซึ่งเคยเป็นอาจารย์ที่คณะศึกษาสิ่งแวดล้อมของสถาบันเทคโนโลยีฮิโรชิม่า เรียกมันว่า “ดอกไม้แปดดอกเป็นหนึ่งในระบำที่สวยที่สุดในญี่ปุ่น”มีศิลปะการต่อสู้มากมายในการเต้นรำเหล่านี้

การแสดงนี้เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า อาราฮิระ โนะ ไม (อาราฮิระ ไม) เป็นบทละครที่เป็นเอกลักษณ์ของเทพเจ้าทั้ง 12 แห่งอากิ คางุระ และกล่าวกันว่าเป็นไฮไลท์
แต่เดิมอาราฮิระ (อาราฮิระ) ได้รับการยกย่องว่าเป็นปีศาจที่มีความผิดหลายประการ แต่กลับคิดว่ายิ่งมีสิ่งชั่วร้ายมากเท่าใด ความโชคดีที่สามารถนำมาได้ก็ยิ่งใหญ่เท่านั้น
การร่ายรำที่อาราฮิระ (Arahira) กล่าวกันว่าจะนำความอ่อนเยาว์และความสงบสุขมาสู่คนทั้งประเทศด้วย “ไม้ไทชิ ฮันโจ” (ไม้ของไทชิ ฮันโจ)

ในช่วงกลางยุคเฮอัง ในรัชสมัยของจักรพรรดิอิจิโจ มีปีศาจร้ายชื่อ ชูเต็น โดจิ โดยมีลูกน้องของเขาหลายคน ขังตัวเองไว้ที่โอเอะยามะในจังหวัดทัมบะ ได้หลอกหลอนเมืองหลวงรวมถึงหมู่บ้านต่าง ๆ ในบริเวณโดยรอบ และทรมานคนทั่วไปด้วยการทำทุกอย่างเพื่อทำความชั่วร้าย
ในเวลานั้นจักรพรรดิได้รับพระราชโองการให้พิชิตปีศาจโอเอะยามะโดยมินะโมะโตะ โยะริมิตสึ (มินะโมะโตะ โนะ ไรโกะ) ซึ่งได้รับการยกย่องอย่างสูงในฐานะ ความกล้าหาญทางการทหารของเขา ซึ่งอยู่ในความดูแลรักษาเมืองหลวงอย่างสูงโยริมิตสึและเพื่อนร่วมงาน ไปเยือนฮะจิมัง อิวะชิมิสึ ศาลเจ้าคุมาโนะ ศาลเจ้าสุมิโยชิ และระหว่างทางไปยังภูเขาไฟฟูจิโอเอะ พระเจ้าซันเซเคทสึจะปรากฏตัวและรับสาเกศักดิ์สิทธิ์ขณะที่ปาร์ตี้กำลังรีบไปอิวายะแห่งชูเท็นโดจิ พวกเขาให้เจ้าหญิงโมมิจิที่ถูกลักพาตัวไปจากเมืองหลวงนำทางพวกเขาไปยังอิวายะของโดจิ และหลังจากมีคำถามและคำตอบที่รุนแรงกับโดจิแล้ว พวกเขาก็ได้รับอนุญาตให้พักที่โรงแรมได้
เนื้อเรื่องเกี่ยวกับงานเลี้ยงที่ถือสาเกศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเขานำมาให้เด็กๆ และเมื่อพวกเขาเมาแล้วพวกเขาก็ตัดเข้าทั้งหมดในครั้งเดียวและหลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดพวกเขาก็เอาชนะพวกเขาเก่ง